Ellie op survival

Je kent het wel, die flauwe opmerkingen tegen race fietsers: "Ze hebben hem al hoor!" Of: "Als je eerder van huis was gegaan, hoefde je niet zo hard te fietsen!"
Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook zo iemand ben. Nee, geen fietser, maar  iemand die er wel eens een opmerking over maakt. Niet schreeuwend, want dan ben ik bang dat ik een bidon tegen mijn hoofd krijg, maar onderling.

Race fietsers, mountainbikers, voor mij één pot nat. Want: "je gaat toch niet voor de lol fietsen?" heb ik altijd gezegd.
Als ik een wedstrijd zou moeten  doen tegen  een slak, is dat goed voor zijn eigen waarde. Hij zou het op zijn sloffen winnen namelijk. Nee, ik had niet gedacht dat ik ooit voor mijn lol ging fietsen..

Tot gisteravond.

Gisteravond ging ik mountainbiken met Wim, mijn vriend. Hij fietst vaker en heeft zijn benen bijna een keer zo lang als ik.

De fiets verstellen was  voor mij al een avontuur opzich. ''Hoe hoog moet het zadel dan? Klopt dit wel? Hoe schakel je met een mountainbike?'' Een nieuwe situatie, Ellie van de leg!

Wim fietste op zijn eigen tempo en wachtte vervolgens tot ik 5 minuten later de bocht om kwam. Hij reed zijn eigen wedstrijd die bestond uit vaart maken.

Mijn wedstrijd bestond uit vaart maken (voor mijn doen) en angsten overwinnen. Paden zonder laaghangende takken waren prima te handelen. Maar op dicht begroeide gebieden moet ik toegeven dat ik lichtelijk in paniek raakte.
Hoe dichter ik bij de laaghangende takken  kwam, hoe meer ik het voor me zag dat er een kudde "teken beestjes" zich op mij lieten vallen. Als ik het bosje overleefd had moest ik mezelf inhouden om te checken of er niet toevallig een teek (of ander beest)  op me was geland.

Verder vond ik het mountainbiken echt leuk! Het voelde aan de ene kant ook nog wel stoer, op zo'n fiets over boomstronken denderen, door bosjes crossen. De mountainbike in je nek leggen om over een boom heen te stappen die omgevallen is. (Oke, dat van de mountainbike in mijn nek leggen is niet waar. Het is maar goed dat je niet gezien hebt hoe stuntelig dit ging.) Ik moest wel om mezelf lachen toen ik aan het prutsen was. Het verbaasde me dat ik niet gevallen ben, mijn zelfvertrouwen is weer een beetje gestegen!

Marleen, ik wil je bedanken voor het lenen van je fiets. Zonder jou had ik dit niet mee gemaakt, haha!

O, en wat die opmerkingen betreft: die laat ik in het vervolg maar achterwege.

Ellie