Homoseksualiteit

Ik las van de week dat er (weer) iemand in elkaar is geslagen, omdat hij op mannen valt.

Als ik dit lees, vraag ik mezelf af wat de dader bezielde. Waar haalde je het lef vandaan? Wát maakte het, dat jij je méér voelde dan de ander? Waarom vond jij, dat je het recht had om hem te pijnigen?

Ik vind het laf en smakeloos.
Het is 2017. We zijn zó ontwikkeld en ruimdenkend met zijn allen. Hoe kan het dan dat we in een 'heterowereld' leven? Waarin het niet geaccepteerd wordt dat mensen homo, lesbisch of bi zijn? Waar is het respect gebleven?

Ik ken mensen die homo of lesbisch zijn. Ik vind het knap dat zij het lef hebben om zichzelf te durven zijn.
Nu ik dit terug lees, vind ik het erg. Waarom moet je er lef voor hebben? Je zou toch áltijd jezelf moeten durven zijn? Of je nou op mannen, vrouwen of allebei valt?

Soms hoor je wanneer er iemand uit de kast komt: "Hij moet niet te dichtbij komen hoor, dan doe ik hem wat." Alsof hij, omdat hij op mannen valt, álle mannen aantrekkelijk vindt.
Jij vindt toch ook niet alle vrouwen knap?

Laten we elkaar accepteren en respecteren.
Ik hoop dat de wereld veranderd. Dat er nooit meer mensen 'in de kast' hoeven te zitten, maar dat zij áltijd zichzelf hebben kunnen zijn.

Ellie

Ps. Voel je vrij om dit te delen, om te laten zien dat je homoseksualiteit accepteert en respecteert.

Zwangerschap

Om ons heen is (bijna) iedereen gesetteld. Zo ook wij: al een aantal jaren samen, een eigen huis, een goede baan.

In onze situatie krijgen wij dan ook regelmatig de vraag: "En? Wanneer komt er een kleine?"

Au.

Ondanks dat mijn gesprekspartner zich van geen kwaad bewust is, komen de woorden hard binnen.

Als het aan ons gelegen had was er al een 'kleine' geweest, namelijk. Helaas hebben we dit niet voor het zeggen.

Ik wil zorgen. Wij willen zorgen. Voor een kindje van ons samen. Een helft van hem, het andere van mij. Het lijkt me zó bijzonder. Overal waar ik kijk zie ik dames die wél in verwachting zijn, kinderen.

Soms fantaseer ik over ons. Deze gedachten worden vaak uit angst weggestopt. Wat als het nooit gaat lukken?

Vroeger konden we spontaan en zorgeloos vrijen. Ik schaam me bijna om te zeggen dat we het plannen. Alles voor die extra kans op een zwangerschap.

En dan het moment van de waarheid... Blijft mijn menstruatie uit? Kunnen we eindelijk zeggen dat het gelukt is?

Tot nu toe zijn we steeds teleurgesteld. Ik hoop dat als we weer de vraag krijgen: "En? Wanneer komt er een kleine?" We kunnen antwoorden: "Op (datum) ben ik uitgerekend!"

-----
Om misverstanden te voorkomen wil ik graag melden dat dit een fictief verhaal is.

Ik vind dat er té makkelijk vanuit wordt gegaan dat als je een relatie hebt, je ook kinderen wil. Laat staan dat je ze kan krijgen. Dit is namelijk niet altijd het geval.

Ik hoop dat als er mensen zijn die zich in dit verhaal herkennen, zij de rust vinden om met deze spannende tijd om te gaan.

Ellie