Bestemming onbekend

Ik vervloek mezelf. Als ik eerder was vertrokken, dan hoefde ik mij niet te haasten. Iets in mij zegt dat ik het nét ga redden. Zoals altijd eigenlijk.

Ik loop het perron op, met mijn hart in mijn keel. De trein, die de naam "het leven" draagt, staat er nog.

Ik heb nog 2 minuten. Ik probeer mijn pas te versnellen en ik check mij in. Ik haal de trein net. Iets in mij zegt: '' zie je wel, je hebt een gave om op het nippertje op tijd te komen.''

De opluchting  maakt plaats voor ergernis. Wat een drukte, ik trek de conclusie dat ik moet staan. Als ik ergens een hekel aan heb, is het te moeten staan in een trein. De rondslingerende bagage waar jij dan tussen moet staan. En reken er maar niet op dat mensen hun halve huishouden voor je aan de kant schuiven.

Laat ik maar niet beginnen over dat de mensen in mijn persoonlijke ruimte komen.
Ik geef mijzelf er aan over, ik heb geen andere keus.

Ik schaam me. Ik heb mijzelf zo druk gemaakt dat ik een rood hoofd heb, een zware ademhaling en mijn oksels ruiken naar een verdorde bloementuin.
Daar sta je dan met je goede gedrag bij te komen van je eigen tekortkoming. Zal ik ooit leren om op tijd te vertrekken?

In dit coupe voeren mensen een gesprek. Ik babbel gezellig mee in mijn hoofd, tot mijn aandacht wordt gegrepen door de mensen die niks zeggen.

Een paar mensen hebben oordopjes in en hebben hun telefoon vast. Een ander leest de krant en een enkeling zit naar buiten te staren. Waar zitten zij met hun gedachten? Waar komen zij vandaan? Waar gaan zij heen? Wat is hun achtergrond? Zijn ze zenuwachtig? Zijn ze blij? Zijn ze verdrietig en hebben zij een knoop in hun maag voor wat hen te wachten staat?

Zoveel mensen in deze trein, zoveel zielen. Elk individu heeft dingen meegemaakt waardoor zij de persoon zijn geworden tot wie ze nu zijn. Wat zijn die gebeurtenissen? Wat hebben de ogen gezien, die nu door het raam van de trein zitten te staren?
Wat heeft er voor gezorgd dat zij dezelfde trein hebben genomen als ik? Wat is hun toekomst? Zijn ze succesvol? Jagen ze hun dromen achterna?

Ik merk dat ik nieuwsgierig word en ik moet mij inhouden om het niet aan de mensen te vragen.

Ik besluit er genoegen mee te nemen dat er op de treinkaartjes van mijn mede reizigers "bestemming onbekend" staat.

Rokjesboom

Ik heb mij aangemeld op een pagina waar wekelijks een schrijfopdracht wordt geplaatst. Schrijvers kunnen elkaar feedback geven. Deze week is er deze opdracht: Schrijf een verhaal van maximaal 350 woorden waarin een kind in een boom zit. Waarom het kind daar zit en wat hij/zij daar doet, mag je zelf bedenken.


''Mááháám!'' Schreeuw ik. Ik schreeuw zo hard dat mijn keel er pijn van doet.
Ik word altijd zó boos als mama niet doet wat ik wil. Ze weet toch dat ik geen rokjes aan wil? Ik háát rokjes!

Vandaag heeft ze er weer één voor mij klaar gelegd, ik begrijp het niet. Ik heb geprobeerd om een broek aan te trekken, maar dat mocht niet van mama. Ze heeft hem weer van mij afgepakt en in de kast gestopt. Ik ben zo boos dat ik met mijn voeten begin te stampen. Waarom luistert ze nou niet?

Ik heb alles geprobeerd om er onder uit te komen, maar ik weet dat als mama ''nee'' zegt, het ook echt ''nee'' is.

Ik trek met pijn in mijn buik mijn rok aan. Zo kan ik toch niet met de jongens spelen?

Ik eet snel mijn boterham op, want ik zie dat Jasper en Jos al buiten zijn.

Als ik buiten kom rennen ze naar het bosje. Ik ren er achteraan en ik voel kriebels in mijn buik. Ik vind het zo leuk om met Jasper en Jos te spelen.

Ik kom bij het bosje en ik kijk naar de dikke boom. Ik zal de jongens eens laten zien dat ik geen meisje meisje ben! Ik klim naar boven, maar ik merk dat ik niet zo ver mijn benen kan strekken, omdat mijn rok in de weg zit. Ik stop met klimmen en ik zie dat ik halverwege ben. Ik durf niet meer. Ik wil naar beneden, maar ik kan niet bij de tak komen. Ik glij uit en ik val.

Ik lig op de grond en mijn benen en armen doen zeer. Ik laat niks aan Jasper en Jos merken. Ik zeg dat ik iets aan mama moet vragen en ik ga.

Ik ga mama vertellen dat een rok dragen gevaarlijk is met het buitenspelen. 

Jij ziet mij als een rups, terwijl ik een vlinder ben

Ik krijg geen lucht, ik heb het benauwd.
Jij beslist, terwijl ik ook wil beslissen. 
Jij kiest voor andere mensen, terwijl ik voor jou kies.

Ik moet in jouw ritme lopen, terwijl ik wil rennen.
 

Je houdt mij klein, terwijl ik wil groeien.
Jij ziet mij als een rups, terwijl ik een vlinder ben.
Je houdt mij vast, terwijl ik mij los wil rukken.
Je houdt mij op de grond terwijl ik wil vliegen.

Ik haal diep adem.
Ik heb besloten.
Ik kies voor mezelf.

Ik begin te rennen.

Ik groei.

Ik ontpop me.
Ik laat los.
Ik sla mijn vleugels uit.
Ik vlieg.

Opweg naar mezelf.

Zelfmoord

Zelfmoord, een onderwerp waar nauwelijks over gesproken wordt.

Ja, er wordt over gesproken: "Egoïstisch, laf, zwak.'' 

En: ''Ik ken genoeg mensen die langer wilden leven, maar gedwongen uit het leven moesten stappen en die persoon stapt vrijwillig uit het leven."

 

Onbegrip.

 

Logisch, het valt ook niet te begrijpen.

Er wordt (bijna) niet gesproken door de mensen die denken dat het beter is om uit het leven te stappen. (Beter voor wie? voor hun zelf? voor de omgeving?)
Schaamte? Bang voor onbegrip? Overtuigd dat niemand kan helpen?

Wat zou er door hun hoofd gaan? Dat er in het hiernamaals geen pijn is? Dat ze tóch niet gemist worden? Dat ze niks toevoegen?

Zullen ze überhaupt op het moment zelf in de gaten hebben wat voor consequenties hun daad heeft?  Wat maakt het dat ze de beslissing nemen om uit het leven te stappen? Wat is de druppel geweest? Zaten ze vast in de horror gedachten? Zijn die horror gedachten verandert in waarheid voor hen? Konden ze het niet meer overzien?

Zouden ze het niet gedaan hebben  als zij hadden gesproken over de chaos in hun hoofd? Zouden ze er nog zijn als iemand had gezegd dat ze er toe doen? Dat ze kwaliteiten bezaten en dat ze met hun kunnen de wereld verrijken?

Ben jij diegene met horror gedachten? Schaam je niet en zoek hulp.
Ik ben overtuigd van jouw kwaliteiten en ik ben blij dat je er bent.
Je wordt gemist als je er niet meer zou zijn.

 

Het kan zijn dat er iemand in jouw omgeving vast zit in zijn hoofd, zonder dat je het door hebt.
Deel dit bericht, misschien heeft hij het op dit moment nodig om te horen dat hij er toe doet. Dit is het minste wat we kunnen doen.

 

Onthoud: de wereld is mooier met jou!

 

Ellie