maandag 24 augustus 2015

Asielzoekers

Asielzoekers. Ik heb nog nooit goed over deze mensen nagedacht. Wat ik probeer te zeggen: ik heb nog nooit verder gekeken dan mijn neus lang was.
Totdat ik met iemand sprak die gevlucht is.

Bij asielzoekers dacht ik aan mensen die door het centrum slenteren. Die uit verveling kattenkwaad uithalen. Mensen die geluk komen zoeken. En verder? Verder dacht ik niks..

Nooit heb ik verder gedacht. Geen minuut heb ik benut om verder te kijken. Te beseffen dat zij familie achter hebben gelaten, die zij nooit weer zullen zien.
Ik heb er nooit bij stil gestaan dat hij nooit meer kan genieten van zijn moeder haar kookkunsten. Dat hij nooit meer een borrel met zijn vader kan drinken. En dat hij nooit meer de rimpelige vingers van zijn oma door zijn haren zal voelen.
Hij kan niet terug, en de familieleden mogen het land niet verlaten.

Waarom heb ik hier nooit bij stil gestaan?


Sommige vluchtelingen weten aan het begin van hun reis niet dat zij in Nederland terecht komen. Zij hebben een beslissing genomen:  óf vluchten, en proberen te overleven, óf zeker weten dat zij zullen sterven. Wat lijkt het mij eng om in zo'n situatie te zitten..

Zij gaan dit avontuur niet aan, omdat zij last hebben van de zweetvoeten van de buren. Tuurlijk heb je er mensen bij die hier alleen komen voor een betere toekomst. Maar om iedereen hier van te beschuldigen?

Niet iedereen wordt geaccepteerd door de omgeving. Op deze manier krijgen zij nooit vrijheid. Hoe kunnen zij weer iets opbouwen, als zij er steeds aan worden herinnerd dat zij asielzoekers zijn? Hoe kunnen zij verder met hun toekomst als wij hen blijven confronteren met het verleden?

Ik wil niet weten wat hun ogen hebben gezien. Wat voor angsten zij hebben ervaren en wat voor een pijn zij blijven houden. Ik kan dat niet voor ze weg nemen.

Het enige wat ik voor hen kan doen is mijn kijk op asielzoekers bijstellen. Mijn vooroordelen in de prullenbak gooien en hen accepteren.

Ellie

dinsdag 18 augustus 2015

Bucket list

Ik volg een programma op tv waarin mensen niet lang meer te leven hebben. Zij zijn aan het vechten en proberen het leven zo lang mogelijk te rekken.

De vechtlust, het genieten van de (laatste) momenten. De dingen doen, die ze graag nog één keer willen doen.  Ik heb er bewondering voor en ik hou het zelden droog.
 

Tegelijkertijd vraag ik mij af waarom er op het laatste moment nog van alles gedaan moet worden. Waarom komen we pas in actie als het heet wordt onder onze voeten? Waarom beginnen we er niet eerder mee?

Ik denk, omdat we er van uit gaan dat we álle tijd hebben op deze wereld.

Ook ik ben schuldig.

Ook ik heb nog genoeg dingen op mijn bucket list staan die allang gedaan hadden kunnen zijn. Zo wil ik nog een keer paardrijden op het strand met vriendinnen.
Waarom het nog niet gedaan is? Tsja.. Geen tijd, het heeft geen haast..


Het lijkt mij verschrikkelijk om aan het einde van mijn leven nog een waslijst af te moeten werken met de dingen die ik heb laten liggen. Dat ik in mijn leven te naïef ben geweest om te denken dat het wel komt. Daarom ga ik vanaf nu proberen om meer naar mijn gevoel te luisteren. Wat wil ik graag? Hoe ga ik dat bereiken?

Tuurlijk zijn er situaties waarin je dingen niet a la minute kunt realiseren, of dat het financieel (nog) niet mogelijk is,dat is niet anders.

Ik ga straks mijn wens met mijn vriendinnen bespreken. En jij?

Ellie