Kniepertjes

Een kniepertje is een zoete, dunne, harde wafel die traditioneel rond de jaarwisseling wordt gebakken en gegeten. Vooral in Drenthe, Groningen, Twente en de Achterhoek. (Wikipedia.)

Vroeger bakten we elk jaar kniepertjes met opa en oma. Oma was 'chef bakken' en ik mocht helpen met stapelen. Een serieuze taak; 10 kniepers per stapel. Koppie erbij!
 

Oma had een stuk spek aan een vork en daar vette zij het ijzer mee in. Bolletje deeg op de plaat, dicht drukken en garen maar! Het ging als een speer. Dat moest ook wel, we bakten er mega veel. Iedereen kreeg een zakje.

Ik vond het erg gezellig. Tijdens het bakken zongen we: "Ouwe Taaie is gevallen, van de vliering op zijn ballen. Oeeeeee! Wat deed zijn zakkie zeer!"
Erg pedagogisch verantwoord, ik hou ervan.

Gisteren hebben Wim en ik bij zijn ouders kniepertjes gebakken. Dit was de eerste keer zonder mijn grootouders.

Toen we binnen kwamen stond het apparaat op tafel, het deeg was al gemaakt. Dit vond ik best spannend, die van opa en oma waren erg lekker. Hoe zouden deze smaken?

Wim was 'chef bakken' en ik hielp met stapelen. 10 kniepers per stapel.
Het ging als een speer. Dat moest ook wel, we bakten er mega veel. Iedereen krijgt een zakje.

Het ijzer dat wij gebruikten is van Johanna haar tante geweest. Zij bakten vaak samen. Er kwamen herinneringen naar boven en er ontstond een leuk gesprek.

Ik proefde een kniepertje. Er ontstond een feestelijke herkenning bij mijn smaakpapillen. Ja! Deze kniepers smaken net als die van opa en oma!

...Een kniepertje is een zoete, dunne, harde wafel. Het zit vól met herinneringen...

Ellie

Zwarte Pieten discussie

Ik zie mezelf nog zitten. Ik was een klein meisje, ik gok een jaar of 5. Mijn blonde haren waren samengebonden tot een staart. Ik zat op mijn knietjes voor de salontafel, met een groot boek. De bladzijden roken zo lekker! Pagina's vól met speelgoed, en het mooiste was: ik mocht  aanvinken wat ik wilde hebben. Uiteraard was er een budget, want Sinterklaas moest alle kinderen van cadeaus voorzien. Ik wist, dat als dit boek in de brievenbus was gekomen, er een prachtige tijd was aangebroken. Het zorgde dat ik kriebels in mijn maag kreeg.
 
In deze periode keek ik graag naar het Sinterklaasjournaal. Het was iedere keer weer afwachten wat de goedheiligman en de pieten hadden beleefd. Fantastisch! Met een bakje pepernoten zat ik dan heerlijk voor de tv te knabbelen.

 

Vanaf 2013 is de pietendiscussie al aan de gang. Als er niets beters is om je druk over te maken, dan begrijp ik dat je naar dingen gaat zoeken om tegen aan te schoppen.  Helaas zijn er genoeg onderwerpen die onze zorgen verdienen. 

 

Ik denk dat als je lang genoeg zoekt, je altijd wel iets vindt dat negatief is. Dat is voor mijn gevoel óók met deze discussie gebeurd. Het is mogelijk dat in het ververleden Sinterklaas en de Pieten te maken hebben gehad met slavernij. In het heden is dit totáál niet aan de orde. Waarom oude koeien uit de sloot halen? Belangrijk is het hier en nu. Er is zoveel ellende op de wereld. Waarom dan júíst een kinderfeest proberen te ruïneren?

 

Wat ik óók niet begrijp, is dat er tientallen jaren voorbij zijn gegaan waarin het sinterklaasfeest gevierd wordt. Als het de mensen zó aan het hart gaat, waarom komen zij pas in 2013 met alle ophef? 

 

Als ik aan 5 december denk, dan denk ik aan: gezelligheid en saamhorigheid. Racisme en slavernij zijn nog nooit in mij op gekomen! Ik moet eerlijk toegeven dat ik teleurgesteld ben dat dit onderwerp zó blijft leven.

 

Ik heb altijd met volle teugen van de 5decembertijd genoten. Nog steeds heeft het mijn interesse. Ben ik hierdoor een slecht mens? Nee. Ben ik racistisch? Nee.

 

Sinterklaas en zwarte Piet horen bij elkaar. Het is een traditie.

 

Leven en laten leven.

 

Ik mis de warmte van jouw vleugels

Eigenlijk wilde ik de deur niet uit vanavond. Ik wilde in mijn huispak op de bank zitten mét een dekentje over mij heen. Een kop thee erbij, lekker niks doen. Gezien ik je beloofd heb dat ik mijn sociale netwerk blijf onderhouden, heb ik mij omgekleed en ben ik vertrokken.

 

Soms wou ik dat ik íets lakser was in het nakomen van mijn afspraken..

 

Als ik langs het raam loop, zie ik mensen in de woonkamer zitten. Ik hoor gelach. Mijn benen worden zwaar en ik merk dat mijn snelheid afneemt.

Ik heb het altijd vervelend gevonden om alléén een ruimte binnen te gaan. Sinds je er niet meer bent, is het erger geworden. Jíj liep altijd met mij onder jouw vleugels een vertrek binnen. Ik vond het bijzonder dat jij zo zelfverzekerd in het leven stond.

 

Ik haal diep adem en loop de woonkamer binnen. Het is normaal dat mensen naar je kijken als je binnen komt, maar nu lijkt het of iedereen naar de lege plek náást mij staart. Ik voel mij kwetsbaar. Naakt.

 

Lieve woorden komen mijn kant op en ik begin te ontspannen.

 

Ik heb een leuke avond en ik ben blij dat ik mijn belofte aan jou ben nagekomen. Ik ben mij er van bewust dat ik geluk heb met deze lieve mensen om mij heen.

 

Wanneer ik terug naar huis loop krijg ik wéér een naar gevoel in mijn maag. Het is donker en stil in mijn onderkomen. Bij de gedachte dat ik in het begin van de avond de deur niet uit wilde, moet ik grinniken.

 

Het is ook nóóit goed. :)

RTL Late Night

 Ik zat in dubio over hoe ik zou beginnen.

'beste Boef' vond ik niet gepast, want in mijn ogen ben jij geen 'beste.'

Daarom besloten om het zo te doen:

Boef,

Ik heb je vanavond gezien bij RTL Late Night. Ik had vóór dit programma nog nooit van je gehoord. Ik moet zeggen dat je een goede eerste indruk op mij hebt achter gelaten. Not.

Ik zat vol verbazing, mét kromme tenen naar de buis te staren. Wat dééd je daar?

Je vertelde dat je kinderen met kanker bezoekt. Dat vind ik goed van je. Wat ik alleen jammer vind, is dat deze goede daad verdwijnt als sneeuw voor de zon, door jouw presentatie.

Ik begrijp dat je graag wil uitpraten, dit heb je ook meerdere malen aan jouw mede tafelgasten gevraagd. Wat ik dan niet begrijp, is dat je zélf door anderen heen zit te 'tetteren.' Het leek of je niet eens hoorde wat zij te vertellen hadden. Het voelde voor mij ongemakkelijk om te zien dat iedereen zich zat op te vreten.

Je gaf aan het jammer te vinden dat alleen maar 'de negatieve filmpjes' van jou getoond werden. Ik vond je té aanwezig en soms zelfs brutaal. Heb je geleerd om respect te hebben voor je medemens? Dit kon ik namelijk niet terug vinden in die minuten dat ik je in mijn woonkamer zag. Jammer.

Om deze redenen heb ik niet de behoefte om jouw andere vlogs te bekijken. Ik had je graag de kans gegeven om mijn kijk op jou bij te stellen, maar helaas.

Ik geloof best dat je goede dingen in je hebt. Helaas had die andere kant de overhand vanavond.

Succes met alles. :)

Ellie

Bekendmaking

Ik heb er lang over nagedacht om dit te delen. Ik wil zijn imago niet beschadigen.

Tóch heb ik besloten het te doen. Jullie mogen óók wel eens weten hoe de vork in de steel zit.

Zucht. Oké. komt 'ie.

Mijn huisgenoot heeft meerdere gezichten. 

Zo. Dat is er uit.

Ik snap dat je even moet slikken. Zelf had ik het óók niet verwacht, namelijk. Aan de buitenkant is er niets raars te zien. Hij ziet er zelfs schattig uit!

Overdag is alles koek en ei, geen vuiltje aan de lucht. We knuffelen en genieten van het samen zijn. Alléén maar liefde.

Maar dan... Het wordt avond / nacht. Hij veranderd in een moordlustig monster. Hij lijkt er zelfs van te genieten om te liquideren.

Soms hoor ik zijn slachtoffers in paniek schreeuwen. En ik? Ik kan niks doen. Het is de natuur.

Vanmorgen zag ik dat hij weer heeft toegeslagen; zijn prooi is bij ons op het terras gedumpt. Inmiddels ben ik de tel kwijt geraakt, waar moet ik alle lijken bergen?

Rust zacht meneer Spitsmuis. 

Stout poesje!

Make-up artist Ellie

Meestal kijk ik met lichte jaloezie naar dames die 'perfect' zijn opgemaakt. Perfect in de zin van: je ziet de make-up, maar ze is geen sinaasappel.

De verschillende kleuren oogschaduw lopen mooi in elkaar over, met een sierlijk lijntje eyeliner erbij. Wimpers mooi in de krul, wauw. Stiekem denk ik wel eens bij mezelf: "Dat wil ik ook kunnen!" Een ander stemmetje met zelfkennis fluit mij dan direct terug: "Doe maar niet,dat wordt niet wat."

Vandaag heb ik mijn zelfkennis genegeerd. Ik heb verschillende YouTube filmpjes bekeken. Meerdere dames probeerden mij vanuit hun huis te leren hoe ik de make-up 'simpel' kan aanbrengen. Er kwamen termen voorbij, waar ik nog nooit van heb gehoord. Ik begreep er niks van.

Toen stuitte ik op een filmpje voor 'beginners.' Ah! Kijk! Dat moet ik hebben, dacht ik. In 'Jip en Janneke taal' werd uitgelegd hoe je het beste je oogschaduw in elkaar over kan laten lopen. Ik dacht het te begrijpen en ben vol goede moed in mijn auto gestapt om oogschaduw en de andere benodigdheden te kopen. (Mijn make-up collectie bestond uit mascara, oogpotlood en eyeliner.)

Een beetje onwennig stond ik in de winkel. ''Voor welke kleuren zal ik gaan? Welk merk is goed?''

Thuis gekomen ging ik op bed zitten, daar had ik beter zicht dan in de badkamer. Ik had mijn 'lerares' van YouTube op mijn netvlies. "Dit moet ik toch óók kunnen?" En ik ging aan de slag.

Als een ware Picasso was ik mezelf aan het beschilderen, alleen bleef het gewenste resultaat uit. "Hmm. Als ik deze kleur aanbreng dan?" Ik smeerde door. Op een gegeven moment realiseerde ik mij dat het hem niet ging worden.  Ik besloot om mijn andere oog in te kleuren. Helaas werd óók deze niet helemaal wat het zijn moest...

Ik keek in de spiegel. Ik zag er uit als een meisje dat stiekem met het make-up tasje van haar moeder aan het experimenteren is geweest.

Teleurgesteld in mijn eigen creativiteit wilde ik mijn ogen bevrijden van de meerdere lagen 'plamuur.' Ik boende en ik boende, maar ik kreeg het er niet af! Blijkbaar heb ik -per ongeluk- kwaliteit spul meegenomen. Ook dát nog.

Toen ik weer een blote billen gezichtje had, hoorde ik iets fluisteren. Het was mijn zelf kennis.

Hij fluisterde: "Zie je wel?"

Ellie

(Wan)Hoop & Liefde

We hebben allebei onze eigen levens, ik denk dat hier onze kracht ligt. We respecteren elkaars interesses en werk. Dit houdt in dat we niet elke avond samen slapen en dat áls we vrij zijn, nog niet altijd samen kunnen zijn. Dit heeft als gevolg dat we (ik) de tijd die we samen doorbrengen meer waardeer en intenser beleef, dan als we niet zo zouden zijn.

 

Je had mij in het begin 'gewaarschuwd.' Je zei dat het lange dagen en korte nachten zouden worden in het hoogseizoen. Ik moest het accepteren; het is je werk. Ik zou wel zien hoe het allemaal zou lopen.

 

Inmiddels hebben we al een aantal velletjes aan geschiedenis geschreven samen. Ik vind het heerlijk hoe we soms fantaseren over de toekomst. Want mijn toekomst, zie ik samen met jou. Onze liefde en humor. Ik zou er niet zonder kunnen én willen.

 

Op het moment is het hoogseizoen in je werk. Ik merk dat je energie minder wordt en dat je straks op je reserves door gaat beuken. Ik weet dat mijn 'zorggevoelens' op gaan spelen. Ik wil je ontlasten. Denk aan de kleine dingen: je eten staat klaar als je thuis komt, je kleren liggen klaar als je gedoucht hebt of ik haal je brood uit de vriezer. Dit uit liefde. Uit liefde én in de hoop dat je nét een stapje harder zet om weer bij mij terug te komen.

 

Ik hoor op de radio dat er iemand is omgekomen bij een eenzijdig ongeluk. Ik hoor het aan, maar leg het naast me neer.

 

Ik ben je lievelingskostje aan het koken als ik je bel om te vragen hoe laat je ongeveer thuis denkt te zijn. De telefoon gaat over, maar het blijft stil. Heel stil. Te stil.

 

Ik word gebeld. Ik hoop dat je het druk hebt gehad en dat je nu de tijd hebt gevonden om mij te woord te staan. Niks blijkt minder waar.

 

Het nieuws dat ik zo makkelijk had weg gewuifd en naast mij had neergelegd. Het nieuws ging over jou.

 

Mijn maag trekt zich samen en ik hap naar lucht. Ik voel paniek en het wordt zwart voor mijn ogen. Hoe moet ik verder zonder jou? Dat kan ik niet!

 

De toekomst die wij samen voor ogen hadden, kunnen we niet waarmaken. Het enige wat over is, is onze geschiedenis.

 

Je zal nóóit meer een stapje harder zetten om bij mij terug te komen..

 

Ineens voel ik iets dat ik niet kan plaatsen. Ik voel dat iemand zijn arm om mij heen legt en mij naar zich toe drukt. Warmte.

 

Het duurt even voordat ik mij realiseer dat jij het bent. Ik zucht van opluchting. Tranen lopen over mijn wangen. Ik kronkel mezelf om jouw slapende lichaam. Ik ontspan. Wát een geluk dat ik alles heb gedroomd!

 

Ellie

Wijze lessen op de kleuterschool

Op de peuter/ kleuterschool werd het er in geslepen; Je mocht elkaar niet pesten of pijn doen. Deed je dit wel? Dan moest je ''sorry'' zeggen en in sommige gevallen zelfs een 'kusje er op.' Daarna was het weer 'klaar' en speelde je weer vrolijk verder, alsof er niks was gebeurd.

 

Als de één met auto's speelde, en jij had daar geen zin in, dan ging je wat anders doen. Iedereen had zijn eigen interesses, en dat was oké.

 

Toen jij niet meer in Sinterklaas geloofde, liet je de kinderen die dit nog
wel deden in hun waarde. Dit hadden de oudere kinderen ook bij jou gedaan.

 

Tegenwoordig hoor je berichten over (internet)pesten, discriminatie, geweld. Het is dagelijks in het nieuws.

 

Waarom pesten we? Waarom doen we mensen pijn? Waarom laten we mensen niet in hun waarde? Waarom respecteren we elkaars geloof niet? Waarom doen we mee aan oorlog?

 

Voor de mensen die zich hier schuldig aan maken: Wat hadden we ook alweer geleerd op de kleuterschool? Als die kleine hummeltjes het begrijpen, waarom snap jij het niet? Zo moeilijk is het toch niet? Gewoon: leven en laten leven.

 

Het wordt bijna 'normaal' om via het nieuws te horen: "er zijn (...) mensen omgekomen."

 

Ik vind het verdrietig, want voor deze slachtoffers en hun omgeving is: "sorry'' en 'kusje er op' te laat.

 

Ellie

6 juli

Vandaag is jouw verjaardag,
daar horen slingers en taart bij.

Aan feestartikelen kan ik komen,

maar helaas is er geen 'jij.'

11 jaren vierden wij samen,
vol spanning gaf ik mijn gedicht.

Voor mijn gevoel ben je nog bij me,
al ben je uit het zicht.

10 jaren vier ik solo,
hoe hoort mijn gevoel te zijn?

Het is een dag als alle anderen,
eigenlijk vind ik dat wel fijn.

Herinnering

Als ik tijd heb, schil ik 's middags de aardappels en maak ik de groenten alvast panklaar. Ik hoef dan 's avonds alleen nog een vlammetje er onder te doen en koken maar!

Zo ook vandaag. Ik schil een aardappel, snij hem doormidden en leg hem in de pan. Vervolgens grabbel ik met mijn hand in de zak, en pak de eerste de beste eetbare knol die ik tegen kom. Op deze zit nog wat zand. Als ik dit er afveeg, komt een geur mijn neus binnen. Deze geur opent een deurtje naar mijn herinneringen.

Opeens ben ik een klein meisje. Ik sta in de tuin van mijn ouderlijk huis.
Het is warm en de bomen, bloemen en struiken komen in bloei. Ik hoor iemand hoesten vanuit de moestuin. Ik kan deze persoon niet zien, want er staan struiken voor. Wel herken ik het geluid. Het hoort bij opa.

Ik ben blij, want ik vind het gezellig als hij er is.
 
Ik loop naar de schommel, die mij zicht geeft op mijn grootvader. Ik neem plaats op het houten plankje en beweeg mijn benen. Op een gegeven moment krijg ik de vaart er in. Terwijl ik in de lucht zweef zie ik hoe opa het zweet van zijn voorhoofd veegt. Hij is aardappelen aan het poten. Ik hou mijn benen stil en wacht tot het veilig genoeg is om af te stappen.
 
Ik roep opa, loop naar hem toe en geef hem een kus.

Als ik de aardappel bevrijd van zijn schil, voel ik dat er een traan over mijn wang loopt.

Wat kan je iemand missen.

Ellie

Vrijheid

Kies ik voor A of B? Als ik voor A heb gekozen, zal dat een goede beslissing zijn? Krijg ik geen spijt?

 

Bovenstaande is een voorbeeld van wat er weleens door mijn hoofd flitst. Mensen die mij kennen, weten dat ik het soms lastig vind om beslissingen te nemen. Zelf vind ik dit erg vervelend. "Hak de knoop door, klaar." Maar zo werkt het niet, helaas.

 

Vandaag omarm ik mijn twijfelmomenten en vier ik, dat ik soms in dubio sta. Het is eigenlijk geen belemmering, maar een cadeautje. Het betekend dat ik de vrijheid heb om te kiezen. 

Wat voor kleren trek ik aan?
Welke krant ga ik lezen?
Welke godsdienst spreekt mij aan of laat ik het geloof links liggen?
Ga ik 's avonds nog over straat?
Geef ik mijn mening, of hou ik me stil?
Ga ik mijn leven met een man of vrouw delen?

Vragen die mensen zichzelf, in Nederland, kunnen stellen. Het klinkt 'normaal', maar dat is het niet.

Ik ben dankbaar dat ik, tot nu toe, in vrijheid heb mogen leven. Ik hoop dat dit altijd zo mag zijn.
Ook vind ik het fijn, dat ik de mogelijkheid heb om mijn verhalen met jullie te delen. Want óók dat, is niet vanzelfsprekend.

 

Ellie

Boeren onder vuur door social media

Deze week kwam ik een artikel tegen waarin de 'boer' weer slecht neergezet werd.

Ik schrok. Niet van de inhoud van het artikel, maar van de reacties die erop werden afgevuurd. De meningen die klakkeloos werden overgenomen. Het opjutten van andere mensen; de boeren zouden slecht zijn voor hun dieren, "waar gaat dit heen met de wereld?"

Ik schrik van deze reacties en dat de mensen geloven wat er geplaatst wordt, zonder verder te kijken of onderzoek te doen.

Wie is de auteur? Waar haalt diegene zijn informatie vandaan, waar baseert hij het op? Wat is zijn doel met het publiceren? Zijn het feiten?
Ik vind het jammer dat mensen blijven steken bij één kant van het verhaal.
 
Elk bedrijf heeft zijn eigen werkwijze. Heb jij je weleens afgevraagd waarom zij voor deze methode hebben gekozen? Wat is de gedachte erachter? Er zullen vast op sommige bedrijven dingen gebeuren die niet oké zijn, maar dat is in elke sector zo. Oordeel pas, als je het met je eigen ogen hebt gezien. 

Wat mij ook opvalt is dat (vooral) de negatieve dingen over de agrarische sector aan bod komen op social media. Waar blijven de positieve verhalen?
 
Ik vind het prima als mensen een (negatieve) mening hebben over de agrarische sector. Ik zal het alleen jammer vinden als het gebaseerd wordt op één artikel van internet.

Als het je écht zo aan het hart gaat, ga dan bij (verschillende) bedrijven op visite. Ga kijken, ga in gesprek. Klopt het wat er gesuggereerd wordt? Vorm een eigen mening. Ik ben benieuwd of deze, na jouw onderzoek, gelijk is gebleven.

Ellie

Een dag met meerdere gezichten

De één heeft vandaag de dag van zijn leven, terwijl de ander wou dat hij niet was opgestaan.

Een etmaal zit vol met uiteenlopende ontwikkelingen en emoties. Omdat het voor iedereen anders is, ziet dezelfde dag er heel wisselend uit.

In de 24 uren staan de gebeurtenissen/ervaringen soms lijnrecht tegenover elkaar. Eigenlijk vind ik dat best een beetje gek.

Omarmen
Los laten.

Verbinden
Ontbinden.

Positief
Negatief.

Accepteren
Weigeren.

Eenvoudig
Complex.

Gerust
Benauwd.

Verheugd
Bedroefd.

Op het moment dat iemand voor het eerst het levenslicht ziet, gaat er bij iemand anders het lampje uit. Hoe bizar?

En dan nu de vraag....

(Tikt met beide handen op tafel om tromgeroffel na te doen.)

Hoe was jouw dag vandaag? :)