Dankbaarheid in de gehandicaptenzorg

9 van de 10 keer als ik vertel dat ik in de gehandicaptenzorg werk krijg ik een reactie als: "aah, dat is echt een dankbaar beroep he?"

 Ik moet dan altijd wat lachen, tegelijkertijd gaan mijn haren omhoog staan.

 Je moest is weten hoe "dankbaar" de cliënten soms zijn als je bij ze bent voor een actie.
"Ga weg!"
" Nee, heb ik geen zin in, ik doe een andere keer wel."
" Je kunt hier zo lang blijven staan als je wil, maar ik doe het toch niet "

We zijn allemaal mensen en hebben allemaal onze dag niet, zo ook mensen met een beperking.

Om nog een issue uit de wereld te helpen: het zijn niet allemaal "schattige" mensen met het syndroom van down die op je af komen rennen om met je te knuffelen.
Nee, het zijn mensen in soorten en maten, net als mensen zonder een beperking.

Wat ik tot nu toe heb meegemaakt willen cliënten ook als ''normaal'' behandeld worden. (Wat is normaal?) Maar ik begrijp wel wat er bedoeld wordt.
Als begeleiding zijn we niet aan het communiceren als: "koetsjie koetsjie", zoals je boven een kinderwagen staat. (Als ik er aan denk word ik al misselijk)
We gaan in gesprek met de cliënt (voor zover je in gesprek kunt gaan met sommige cliënten), op een "normale" toon.

De cliënten zijn gewone burgers van deze maatschappij, en ze horen er zeker bij!
Ik heb wel eens een verhaal gehoord dat begeleiding met een cliënt die rolstoel gebonden is naar de winkel ging.  Er werd een vraag aan de begeleiding gesteld, terwijl het om de cliënt ging. Ik vraag me dan af: waarom stel je de vraag niet gewoon aan de persoon in kwestie zelf?
Tuurlijk, ik kan me voorstellen dat je het spannend vindt. Je hebt geen idee hoe de gene gaat reageren, maar weet je dat van iemand die niet rolstoel gebonden is wel?

Door de vragen die ik over mijn werk krijg, heb ik het idee gekregen dat mensen denken dat het altijd gezellig is en dat we lekker uitstapjes maken.

Maar als je je indenkt:

We werken met mensen.
Er is wel eens iemand ongesteld (ga maar bij jezelf of kennis  na wat voor humeur je dan hebt.)
De ander is verliefd, boos, verdrietig,vrolijk of gewoon chill. Zet al die gemixte emoties bij elkaar.
Gevolg: irritatie.
Soms moet je uit je trukendoos manieren halen om de stemming om te buigen en alles goed te laten verlopen.

Onze diensten zijn van te voren al ingepland: om 17.00 uur  naar Pietje, 17.15 uur naar Jantje.
Daarom is er bij ons de mogelijkheid niet om met de cliënten naar de dierentuin o.i.d. te gaan.

Geen dag is het zelfde, dat is juist leuk. De ene keer is iedereen vrolijk en is het echt gezellig en leuk, de andere keer is dat wat minder, dat is menselijk.

Ik hoop dat dit stukje wat helderheid geschept heeft.

Tuurlijk vinden cliënten het fijn dat we er zijn. Alleen wordt het,het ene moment meer gewaardeerd dan het andere :)

Ellie