Stilstaan is geen optie

Echt tijd om stil te staan bij het verdriet is er niet. We moeten door. De boerderij moet door.
Aan de ene kant ben ik blij dat ik word meegesleurd door de dagelijkse routine. Zo kan ik niet echt blijven hangen in mijn eigen rouwproces. Het is zeker aanwezig, maar het komt later wel. Ik heb er nu geen tijd voor. Eerst moet ik voor mijn familie zorgen. Het bedrijf moet draaiende blijven, de dieren verzorgd. 

Ik vind het belangrijk om mijn sociale contacten te onderhouden. Daarna kijk ik wel een keer naar mezelf. Af en toe komen ze wel hoor, de tranen. Ik laat ze dan even gaan. Daarna ga ik weer verder, wat moet ik anders?

Ik baal soms dat er niet meer uren in een dag zitten. Er is zoveel te regelen en te doen. Rennen, vliegen. En af en toe een keer stil staan. 

Ik doe het allemaal met liefde, ik zie ook geen andere oplossing. Het is zoals het is, we hebben het er mee te doen. 

Maar héél soms loopt de emmer over. Ik voel aan mijn lijf dat het zwaar is. Ik wens dan dat het weer zo is als vroeger. Jij die nog in ons midden was.
Kon ik je nog maar één keer een knuffel geven, je geur opsnuiven. Dat je in mijn oor fluistert dat het allemaal goed komt. Dat het goed is wat ik doe. 

Ik raap mezelf weer bij elkaar en ga weer verder. Ik kan niet anders. 

Stil

Stil

Geen 'Wat heb je in je koffie?'
Geen 'Appel of kwark?'
Geen 'Bedankt hoor! Had niet gehoeven.'

Geen sappige roddels.
Geen gelach om slechte grappen.
Geen grote verhalen die iedereen al kent.

Stil.

Geen feestje dat vandaag gevierd kan worden.
Geen dag als alle anderen en toch óók weer wel.
Geen zin om bij de pakken neer te zitten.

Maar wél sta ik even stil.

Stil bij jouw verjaardag, die ik graag samen vieren wil.