Bestemming onbekend

Ik vervloek mezelf. Als ik eerder was vertrokken, dan hoefde ik mij niet te haasten. Iets in mij zegt dat ik het nét ga redden. Zoals altijd eigenlijk.

Ik loop het perron op, met mijn hart in mijn keel. De trein, die de naam "het leven" draagt, staat er nog.

Ik heb nog 2 minuten. Ik probeer mijn pas te versnellen en ik check mij in. Ik haal de trein net. Iets in mij zegt: '' zie je wel, je hebt een gave om op het nippertje op tijd te komen.''

De opluchting  maakt plaats voor ergernis. Wat een drukte, ik trek de conclusie dat ik moet staan. Als ik ergens een hekel aan heb, is het te moeten staan in een trein. De rondslingerende bagage waar jij dan tussen moet staan. En reken er maar niet op dat mensen hun halve huishouden voor je aan de kant schuiven.

Laat ik maar niet beginnen over dat de mensen in mijn persoonlijke ruimte komen.
Ik geef mijzelf er aan over, ik heb geen andere keus.

Ik schaam me. Ik heb mijzelf zo druk gemaakt dat ik een rood hoofd heb, een zware ademhaling en mijn oksels ruiken naar een verdorde bloementuin.
Daar sta je dan met je goede gedrag bij te komen van je eigen tekortkoming. Zal ik ooit leren om op tijd te vertrekken?

In dit coupe voeren mensen een gesprek. Ik babbel gezellig mee in mijn hoofd, tot mijn aandacht wordt gegrepen door de mensen die niks zeggen.

Een paar mensen hebben oordopjes in en hebben hun telefoon vast. Een ander leest de krant en een enkeling zit naar buiten te staren. Waar zitten zij met hun gedachten? Waar komen zij vandaan? Waar gaan zij heen? Wat is hun achtergrond? Zijn ze zenuwachtig? Zijn ze blij? Zijn ze verdrietig en hebben zij een knoop in hun maag voor wat hen te wachten staat?

Zoveel mensen in deze trein, zoveel zielen. Elk individu heeft dingen meegemaakt waardoor zij de persoon zijn geworden tot wie ze nu zijn. Wat zijn die gebeurtenissen? Wat hebben de ogen gezien, die nu door het raam van de trein zitten te staren?
Wat heeft er voor gezorgd dat zij dezelfde trein hebben genomen als ik? Wat is hun toekomst? Zijn ze succesvol? Jagen ze hun dromen achterna?

Ik merk dat ik nieuwsgierig word en ik moet mij inhouden om het niet aan de mensen te vragen.

Ik besluit er genoegen mee te nemen dat er op de treinkaartjes van mijn mede reizigers "bestemming onbekend" staat.