Eigenlijk wilde ik de deur niet uit vanavond. Ik wilde in mijn huispak op de bank zitten mét een dekentje over mij heen. Een kop thee erbij, lekker niks doen. Gezien ik je beloofd heb dat ik mijn sociale netwerk blijf onderhouden, heb ik mij omgekleed en ben ik vertrokken.
Soms wou ik dat ik íets lakser was in het nakomen van mijn afspraken..
Als ik langs het raam loop, zie ik mensen in de woonkamer zitten. Ik hoor gelach. Mijn benen worden zwaar en ik merk dat mijn snelheid afneemt.
Ik heb het altijd vervelend gevonden om alléén een ruimte binnen te gaan. Sinds je er niet meer bent, is het erger geworden. Jíj liep altijd met mij onder jouw vleugels een vertrek binnen. Ik vond het bijzonder dat jij zo zelfverzekerd in het leven stond.
Ik haal diep adem en loop de woonkamer binnen. Het is normaal dat mensen naar je kijken als je binnen komt, maar nu lijkt het of iedereen naar de lege plek náást mij staart. Ik voel mij kwetsbaar. Naakt.
Lieve woorden komen mijn kant op en ik begin te ontspannen.
Ik heb een leuke avond en ik ben blij dat ik mijn belofte aan jou ben nagekomen. Ik ben mij er van bewust dat ik geluk heb met deze lieve mensen om mij heen.
Wanneer ik terug naar huis loop krijg ik wéér een naar gevoel in mijn maag. Het is donker en stil in mijn onderkomen. Bij de gedachte dat ik in het begin van de avond de deur niet uit wilde, moet ik grinniken.
Het is ook nóóit goed. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten