dinsdag 26 juli 2016

(Wan)Hoop & Liefde

We hebben allebei onze eigen levens, ik denk dat hier onze kracht ligt. We respecteren elkaars interesses en werk. Dit houdt in dat we niet elke avond samen slapen en dat áls we vrij zijn, nog niet altijd samen kunnen zijn. Dit heeft als gevolg dat we (ik) de tijd die we samen doorbrengen meer waardeer en intenser beleef, dan als we niet zo zouden zijn.
 
Je had mij in het begin 'gewaarschuwd.' Je zei dat het lange dagen en korte nachten zouden worden in het hoogseizoen. Ik moest het accepteren; het is je werk. Ik zou wel zien hoe het allemaal zou lopen.
 
Inmiddels hebben we al een aantal velletjes aan geschiedenis geschreven samen. Ik vind het heerlijk hoe we soms fantaseren over de toekomst. Want mijn toekomst, zie ik samen met jou. Onze liefde en humor. Ik zou er niet zonder kunnen én willen.
 
Op het moment is het hoogseizoen in je werk. Ik merk dat je energie minder wordt en dat je straks op je reserves door gaat beuken. Ik weet dat mijn 'zorggevoelens' op gaan spelen. Ik wil je ontlasten. Denk aan de kleine dingen: je eten staat klaar als je thuis komt, je kleren liggen klaar als je gedoucht hebt of ik haal je brood uit de vriezer. Dit uit liefde. Uit liefde én in de hoop dat je nét een stapje harder zet om weer bij mij terug te komen.
 
Ik hoor op de radio dat er iemand is omgekomen bij een eenzijdig ongeluk. Ik hoor het aan, maar leg het naast me neer.
 
Ik ben je lievelingskostje aan het koken als ik je bel om te vragen hoe laat je ongeveer thuis denkt te zijn. De telefoon gaat over, maar het blijft stil. Heel stil. Te stil.
 
Ik word gebeld. Ik hoop dat je het druk hebt gehad en dat je nu de tijd hebt gevonden om mij te woord te staan. Niks blijkt minder waar.
 
Het nieuws dat ik zo makkelijk had weg gewuifd en naast mij had neergelegd. Het nieuws ging over jou.
 
Mijn maag trekt zich samen en ik hap naar lucht. Ik voel paniek en het wordt zwart voor mijn ogen. Hoe moet ik verder zonder jou? Dat kan ik niet!
 
De toekomst die wij samen voor ogen hadden, kunnen we niet waarmaken. Het enige wat over is, is onze geschiedenis.
 
Je zal nóóit meer een stapje harder zetten om bij mij terug te komen..
 
Ineens voel ik iets dat ik niet kan plaatsen. Ik voel dat iemand zijn arm om mij heen legt en mij naar zich toe drukt. Warmte.
 
Het duurt even voordat ik mij realiseer dat jij het bent. Ik zucht van opluchting. Tranen lopen over mijn wangen. Ik kronkel mezelf om jouw slapende lichaam. Ik ontspan. Wát een geluk dat ik alles heb gedroomd!
 
Ellie

Geen opmerkingen:

Een reactie posten