Asielzoekers. Ik heb nog nooit goed over deze mensen nagedacht. Wat ik probeer te zeggen: ik heb nog nooit verder gekeken dan mijn neus lang was.
Totdat ik met iemand sprak die gevlucht is.
Bij asielzoekers dacht ik aan mensen die door het centrum slenteren. Die uit verveling kattenkwaad uithalen. Mensen die geluk komen zoeken. En verder? Verder dacht ik niks..
Nooit heb ik verder gedacht. Geen minuut heb ik benut om verder te kijken. Te beseffen dat zij familie achter hebben gelaten, die zij nooit weer zullen zien.
Ik heb er nooit bij stil gestaan dat hij nooit meer kan genieten van zijn moeder haar kookkunsten. Dat hij nooit meer een borrel met zijn vader kan drinken. En dat hij nooit meer de rimpelige vingers van zijn oma door zijn haren zal voelen.
Hij kan niet terug, en de familieleden mogen het land niet verlaten.
Waarom heb ik hier nooit bij stil gestaan?
Sommige vluchtelingen weten aan het begin van hun reis niet dat zij in Nederland terecht komen. Zij hebben een beslissing genomen: óf vluchten, en proberen te overleven, óf zeker weten dat zij zullen sterven. Wat lijkt het mij eng om in zo'n situatie te zitten..
Zij gaan dit avontuur niet aan, omdat zij last hebben van de zweetvoeten van de buren. Tuurlijk heb je er mensen bij die hier alleen komen voor een betere toekomst. Maar om iedereen hier van te beschuldigen?
Niet iedereen wordt geaccepteerd door de omgeving. Op deze manier krijgen zij nooit vrijheid. Hoe kunnen zij weer iets opbouwen, als zij er steeds aan worden herinnerd dat zij asielzoekers zijn? Hoe kunnen zij verder met hun toekomst als wij hen blijven confronteren met het verleden?
Ik wil niet weten wat hun ogen hebben gezien. Wat voor angsten zij hebben ervaren en wat voor een pijn zij blijven houden. Ik kan dat niet voor ze weg nemen.
Het enige wat ik voor hen kan doen is mijn kijk op asielzoekers bijstellen. Mijn vooroordelen in de prullenbak gooien en hen accepteren.
Ellie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten