woensdag 7 januari 2015

Kunstenares Ellie

Soms heb ik een opwelling. Dan zie of hoor ik iets en dan denk ik:" wat zal ik het leuk vinden als ik dat zou kunnen. "

Bijvoorbeeld: iemand die heel ritmisch kan dansen, heel soepel is. Ik kijk daar dan naar en denk: "wat zal ik het leuk vinden als ik dat zou kunnen. "
(Met drank op ben ik ervan overtuigd dat ik het kan.)

Als ik iemand hoor zingen, en het klinkt ook nog, dan wil ik dat óók!
(Inmiddels heb ik een zing verbod gekregen door Wim.)
 
Vandaag had ik ook een opwelling. Ik zag mijn beker op mijn ontbijt bordje staan en ik dacht: "wat zal ik het leuk vinden als ik dat precies na kan tekenen. "
Zie onderstaande foto.
Een klein stemmetje in mij zei: Ellie, probeer het maar niet, je weet hoe je tekenprestaties zijn.
(Een mens teken ik nog steeds als een rondje met wat streepjes er onder.)

Maar tóch wilde ik het proberen, want misschien ben ik, zonder dat ik het door had, een ware kunstenares geworden!
 
Ik pakte de dichtstbijzijnde kladblok en pen.
 
Daar zat ik dan... ik staarde naar mijn ontbijt bordje en dacht: en nu?

Iemand die wél kan tekenen zei een keer: "aaah joh, gewoon tekenen wat je ziet."

Euh, oké? Wat zie ik?

Een bordje met een beker er op.
Ik sprak mezelf aan dat ik beter moest kijken.

Ik zie het bord als een rondje, laat ik daar dan maar mee beginnen. Ik zet de pen op het papier en ik doe mijn best om een lijn te zetten in de vorm van een rondje.
Oké, missie 1 is al mislukt, er zit een dikke boggel in mijn bord!

Door gaan, misschien wordt het hierna beter.

Het lijkt wel of er in het midden van het bord 2 rondjes zitten (schaduw?) Maar ook die eindigen niet zo op het papier als dat ik het voor me zie.

 En dan de beker, er zit een special effect in: door het oortje zie je een stuk bord. Hoe ga ik dát nou weer voor elkaar krijgen?
Na wat twijfelen begin ik bij de onderkant van de beker.
Ik zet een stip op het papier. Ik zet nog een stip waar de onderkant ongeveer ophoudt en trek vervolgens een lijn.

Zo, die staat. En nu?

Nu moet de lijn naar boven, hij loopt eerst schuin en dan wat boller. Ik snap het niet hoe ik dat moet doen.  Ik doe een poging en kom tot de conclusie dat het lijfje te smal wordt.

Opnieuw.

Ja, deze keer wordt hij wat boller. Andere kant nog even en dan is het lijfje klaar. 

Ik kijk naar het oortje en ik vraag me af waarom ik dit eigenlijk wilde proberen. Ik zet wat lijnen en besluit dat het wel genoeg is geweest.

Ik kijk naar het eind resultaat en grinnik. Nee, het is duidelijk:  ik ben niet plotseling een kunstenares geworden!
 
 
Nouja... van dit kunstwerk is er maar één op de wereld. Wie biedt?!


 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten