zondag 7 september 2014

Onvoorwaardelijke liefde


Als ik bedenk dat het bijna 9 jaar geleden is dat papa overleden is, schrik ik.
9 jaren, zo lang alweer? Zo veel gebeurt en mee gemaakt.
 
Ik kan mij nog goed herinneren dat ik vlak na papa zijn overlijden dacht: hoe moeten we in godsnaam verder zonder jou? Dat kan ik toch niet?
 
Er zit blijkbaar toch een kracht in mij (ons) om door te gaan. Vallen, opstaan, vallen en weer opstaan.
 
Wat heb ik mij op momenten machteloos, boos en verdrietig gevoeld.
Waarom hij?
Wat hebben wij misdaan dat papa ons niet mag zien opgroeien?
Wat hebben wij misdaan om vanaf onze 15e en 11e levensjaar zonder vader door het leven te moeten gaan?
Wat hebben wij misdaan dat mama al zo vroeg weduwe is geworden en achter bleef met 2 puberdochters? 
 
Soms was ik jaloers op mensen uit mijn klas als ik hoorde dat ze hun vader gingen vragen om te helpen met huiswerk.
Of als ik zag dat een vader zijn dochter aan het knuffelen was.

Ik wilde zelfs ruzie met papa  maken over het opstap gaan, jongens. Want als we ruzie konden maken, dan was hij er tenminste nog.
 
Ik zou zo graag willen horen hoe hij tegen mijn beslissingen aankijkt.
 
Allemaal mijlpalen: diploma uitreikingen, behalen van rijbewijs, samen wonen. Misschien in de toekomst trouwen, allemaal zonder jou, lieve papa.
 
Wat heb ik een respect voor mijn moeder. Opeens stond ze er alleen voor, maar ze gaf en geeft zich voor de volle 100% voor ons. Mama werd op 11 september 2005 vader en moeder in 1. Niks komen wij tekort.
Mama zorgde dat alles bleef draaien, het huishouden, financiën, dat Ilse en ik naar school en paardrijden  konden, alles!
Op dat moment stond ik er nooit bij stil, maar wauw wat vind ik dat knap!
Ik ben blij, dat jij mijn mama bent.
 
Samen met zijn 3en zijn we het gevecht aan gegaan. We zijn een eenheid geworden die ervoor gezorgd heeft dat we alle 3 er nog staan. (En natuurlijk door alle andere lieve mensen om ons heen.)
Gesprekken met Ilse, knuffelen  met Ilse, gewoon door aanwezig  te zijn heeft ze mij er doorheen geholpen. Zo trots en blij met zo'n super zus. 
 
Onvoorwaardelijke liefde.
 
Ik merk dat de rouw een heel proces is. Je komt in een achtbaan  van emoties en gebeurtenissen terecht.
Ik denk dat ik nu op een punt in mijn leven sta dat ik het zwaarste van dit proces heb overleefd. (Het voelt soms letterlijk als overleven.)
Bijzondere momenten zijn moeilijk, maar dat zal altijd zo blijven.
 
Ik probeer nu het positieve er uit te halen. 

Ik weet door deze situatie wie echte vrienden zijn, hoe het voelt om in een diep dal te zitten en hoe het voelt om er weer uit te klimmen. Ik weet dat ik veel aan kan in het leven. En ik weet dat ik het ontzettend getroffen heb met mijn familie.   
 
Wat ik van mama heb geleerd en ik graag aan jou mee wil geven: zorg dat je nooit afhankelijk van iemand wordt. Zorg dat je altijd jezelf kunt redden, want je weet maar nooit hoe dingen lopen in het leven.
 
"Je hebt geen idee hoe sterk je bent, tot sterk zijn de enige optie is. "

2 opmerkingen: