Alle belangrijke mensen komen te laat

In 1994 is het begonnen.

Mama was in mei uitgerekend, maar ik bleef lekker zitten. 3 juni moest ik er noodgedwongen uit, want het vruchtwater raakte op.
Ik heb gewacht tot het áller laatste moment, en toen ben ik de wereld ingestapt.

Alle belangrijke mensen komen te laat, toch? Daar was ik toen al mee begonnen haha.

Op één of andere manier stel ik het uit om mij klaar te maken en te vertrekken tot het aller laatste  moment. Ik moet mij dan haasten, heb stress en vervloek voor de zoveelste keer mijn eigenschap waar ik niks aan kan doen.

Nee ik meen het, ik kan er écht niks aan doen!

Ik begrijp het zelf ook niet waarom ik alles uit stel waardoor ik óf net op tijd kom óf te laat.
Is het de kick om binnen een bepaalde tijd alles voor elkaar te krijgen? Het presteren onder druk? Ik weet het  niet.

Mensen zeggen dat ik dan eerder moet beginnen, dat doe ik! Ik bedenk alleen halverwege weer wat anders, want "ik heb nog tijd zat."
Je zal haast denken dat ik dan niet kan plannen, maar dat is niet het geval. Daarom begrijp ik niet dat ik het niet kan plannen om op tijd te zijn.

Vanmorgen hadden mijn zus en ik om 9.00 uur contact gehad, ik zou om 12.00 uur bij haar zijn. 3 uren de tijd, makkie toch?
Nee,voor mij niet.
Ik heb het weten te presteren om op het eind nog te moeten haasten. Ik verbaasde mijzelf: hoe krijg ik het in godsnaam voor elkaar om te haasten als ik 3 uren de tijd heb gehad?!

Wat ik dan allemaal gedaan heb?

Tsja...
Ontbijten, weer op bed liggen ("ik heb toch tijd zat") vervolgens niet uit bed kunnen komen, omdat het zo lekker ligt. De druk voelen van de tijd, dus om 11.18 uit bed, snel douchen, aankleden, make- up op en in de auto. En taddaa! Daar was ik dan om 12.00 uur! (ook wel weer knap, toch?)

Ik heb mijn klok in de auto al iets vooruit gezet, omdat ik van mezelf weet dat ik moeite heb met op tijd komen. Als ik in de auto zit schrik ik: shit, ik haal het nooit om op tijd te zijn! Vervolgens reken ik uit hoeveel minuten ik nog extra heb en kan weer een beetje rustig ademhalen.
Eigenlijk heeft het dus helemaal geen zin, want ik weet dat ik nog een paar minuten speling heb.

Ik vind het zelf heel vervelend dat ik mijzelf altijd moet haasten, het is ook iets waar ik niet trots op ben. Tot nu toe heb ik nog niks gevonden waardoor het mij lukt om te relaxen en in alle rust naar mijn afspraak te gaan.

Heb jij hier wel een oplossing voor gevonden? Deel het alsjeblieft, tips zijn zeker welkom!
(Hoor je de wanhoop in mijn stem? mooi! De nood is zeer hoog,haha)