vrijdag 26 oktober 2018

Je bent mijn moeder niet!

Ik kan je moeder niet vervangen. En al kon ik dat wel, ik wíl het niet eens.

Ik snap je frustratie. Je boosheid. Machteloosheid en verdriet. Als ik de situatie kon veranderen, dan had ik dat alláng gedaan. Maar ik kan het niet. Niemand niet.

Het is nou eenmaal zo. Het doet me pijn dat je mij niet kan accepteren. Of beter gezegd niet wíl accepteren.

Ik loop op mijn tenen als je op visite bent. Bang om iets verkeerds te zeggen, te doen. Ik voel me ongewenst in mijn eigen huis.

Ik zeg wel 'mijn eigen huis', maar het voelt niet zo. Toen ik net bij je vader kwam stonden er nog allemaal spulletjes van je moeder. Begrijpelijk. Nadat zij is overleden heeft niemand de kracht gevonden om het weg te doen, op te ruimen. Haar ziel, haar geur, haar stempel zit in dit huis. In dit gezin. Dat hoort ook zo.

En daar kwam ik, als buitenstaander, indringer. Ik kan er niks aan doen dat ik verliefd op je vader ben geworden. Van hem ben gaan houden. En gek genoeg, hij óók van mij.

Ik verwacht geen wonderen, geen open armen. Het enige waar ik op hoop is een beetje acceptatie. Begrip naar mij toe. 


Ik hou van je vader, dat doe ik niet om jou te pesten. 

1 opmerking:

  1. Wat een mooi ‘open’ stukje, Ellie. Veel liefde voor allemaal, dat jullie een weg vinden.

    BeantwoordenVerwijderen